Sinds het beluisteren van jazzmuziek op de Nederlandse radio de nek is omgedraaid en het North Sea (Jazz) Festival vooral publiek trekt wegens het programmeren van pop en disco acts, verbaas ik mij telkens weer hoeveel nieuwe jonge en goede jazzbandjes zich aandienen, het is doodzonde dat deze muzikanten niet de kans krijgen zich te presenteren voor een groter publiek en we elke dag worden geconfronteerd met een smakeloze berg van routineuze popdeuntjes. Dit alles roept het beluisteren van deze jeugdige (en voor mij) nieuwe Franse jazzgroep op, ze noemen zich “Flash Pig” en bestaan al sinds 2008. Het gaat om Maxime Sanchez (pno), Adrien Sanchez (ts), Florent Nisse (bs) en Gautier Garrigue (drs). Hun invloeden zijn breed, van de bop uit de jaren ’60, de free jazz uit de 70’s en de hedendaagse jazz uit de New York scene en die uit Noord-Europa. Hun eerste album “Remain still”verscheen in 2014, “Flash Pig” op Nome is uit 2016 en dit is hun derde Nome album.

Naam maakten ze in 2015 door de European Jazz Competition Award te winnen in Rotterdam. Voor de leden van de groep “Flash Pig” is 2019 een bijzonder jaar, ze bestaan nu ruim 10 jaar, eerst als trio en toen Forent Nisse toetrad als kwartet en er is een nieuw album, het meest intieme maar ook vrije album tot dusver. De eerste vier delen van “Year of the Pig” hebben elk de naam van een onbekend of zeldzaam beest : Astérie (zeester), Le Monstre de Gila (Gilamonster), Lamantin (zeekoe) en Aï (luiaard). Naar de titels “Torx”en “Emanent Queen” is het gissen, het laatste nummer “Kepler”verwijst waarschijnlijk niet alleen naar de Duitse astronoom maar ook naar het trio Kepler waarin Maxime en Adrien Sanchez en Julien Pontviane (ts, clt) spelen.

De eerste vier delen van Year of the Pig lopen in elkaar over, Astérie begint met vervreemdende piano akkoorden waarna de tenorsax, drums en bas geleidelijk invallen, het eindigt met de sax solo als een zoekende geest. Er wordt een geweldig spannende sfeer opgebouwd waarna het de beurt is aan Le monstre de Gila, dit is van een veel complexere aard met forse tromroffels en saxofoon en piano die om elkaar lijken te cirkelen. Lamantin begint weer met serene piano akkoorden en subtiel snaargepluk op de contrabas. Uitermate intrigerend en boeiend dit delicate weefsel van klanken, in het bijzonder als ook de sax zijn sfeervolle bijdrage gaat leveren. Aï begint met staccato pianospel dat me doet denken aan het werk van Lennie Tristano waarna Adrien zich uitleeft in een wilde saxsolo zo weggelopen uit de hoogtijdagen van de Free jazz. Het einde is weer sereen en kalm.

Het nummer Torx klinkt als een strijdlied, het had op Charlie Haden’s Liberation Music Orchestra kunnen staan, schitterend. Evanescent Queen is eigenlijk in aanvang het enige stuk op dit album dat je zou kunnen betitelen als een soort van ballad hoewel de bas het tempo er behoorlijk in houdt en er halverwege geen sprake meer is van een rustig stuk. Dat is wel het geval met het afsluitende nummer Kepler dat heel sfeervol en introvert overkomt met fraai samenspel tussen tenorsax en piano, een bijzonder einde van een mij nog steeds overrompelend album ondanks de vele keren dat ik het heb beluisterd.

Jan van Leersum